Historia Ligii Siatkowej
Podczas - odbywającego się w Pradze w roku 1986 - II Światowego Kongresu Międzynarodowej Federacji Piłki Siatkowej stanowisko prezesa tej organizacji powierzono Meksykaninowi Rubenowi Acoście. Niemal od razu - wraz z grupą swych współpracowników - opracował on wieloletnią koncepcję, mającą na celu rozpropagowanie męskiej piłki siatkowej na świecie, po czym stopniowo zaczął wcielać ją w życie. Zasadniczą oś planu nowych władz FIVB stanowiło zwiększenie liczby oraz częstotliwości przeprowadzania wielkich imprez międzynarodowych o zasięgu globalnym, bowiem - odbywające się zaledwie raz na 4 lata - turnieje siatkarskie Igrzysk Olimpijskich oraz finały Mistrzostw Świata nie zaspokajały ich ambicji. Dlatego pod koniec lat 80. przygotowano projekt zorganizowania zupełnie nowych rozgrywek, mających się odbywać corocznie, w których uczestniczyłyby wyłącznie najlepsze krajowe reprezentacje świata. Imprezie nadano nazwę Liga Światowa, a jej pierwszą edycję przeprowadzono w 1990 roku.
W dotychczasowych 18 edycjach tych elitarnych rozgrywek (1990 - 2007) wystąpiły 24 drużyny (27, licząc oddzielnie ZSRR, WNP i RUS oraz YUG i SCG). Najwięcej końcowych triumfów zanotowali Włosi, którzy wygrali LŚ aż osiem razy, siedmiokrotnie zwyciężali Brazylijczycy, a po razie: Holendrzy, Kubańczycy i Rosjanie.
Reprezentacja Polski uczestniczy w rozgrywkach Ligi Światowej nieprzerwanie od jej 9 edycji (tj. od roku 1998). W 131 meczach (w dziesięciu startach 1998-2007) odniosła 75 zwycięstw i doznała 58 porażek. Cztery razy zdołała awansować do rundy finałowej - w 2001 roku w Katowicach, w 2002 w Brazylii i w 2005 w Serbii i Czarnogórze (gdzie zajęła najwyższe dotąd miejsce w swoich startach - 4.). Po raz drugi i na razie ostatni Polska była gospodarzem finału Ligi Światowej w 2007 roku. Wtedy to nasi reprezentanci zajęli 4. miejsce.
Liga Światowa siatkarzy
(skrót LŚ) – cykliczne, międzynarodowe rozgrywki w piłce siatkowej mężczyzn, organizowane corocznie (od roku 1990) przez Międzynarodową Federację Piłki Siatkowej (FIVB) oraz członków Rady Ligi Światowej (RLŚ) dla wybranych przez nie reprezentacji krajowych.
Zaproszenia do udziału w każdej edycji LŚ dostają wyłącznie państwa, których siatkarskie federacje oraz męskie reprezentacje spełniają wszystkie ustalone wcześniej kryteria, uzyskując w ten sposób możliwość zdobycia znaczących nagród pieniężnych (w 2006 roku łączna pula nagród wyniosła 20 mln dolarów).
ZASADY
Regulamin rozgrywek Ligi Światowej wielokrotnie ulegał zmianom. Nowe rozwiązania wprowadzono także przed 17. edycją w roku 2006.
W porównaniu z rokiem 2005 zwiększono liczbę drużyn w fazie eliminacyjnej z 12 do 16. Zespoły podzielono na cztery grupy, w których mecze rozgrywano przez sześć kolejnych weekendów (od 14 lipca do 20 sierpnia) systemem "każdy z każdym" (po dwa mecze u siebie i na wyjeździe).
Do turnieju finałowego w Moskwie awansowali zwycięzcy grup, gospodarz Rosja oraz drużyna z dziką kartą, którą przyznała FIVB. W przypadku tej samej liczby punktów, o kolejności w grupach decydował stosunek małych punktów ze wszystkich meczów (dzieli się punkty zwycięskie przez przegrane, nie ma odejmowania).
Finały zostały rozegrane w dniach 23 - 27 sierpnia 2006 roku w Moskwie, z udziałem sześciu drużyn, podzielonych na dwie grupy eliminacyjne. Po dwie najlepsze drużyny z obydwu grup zagrały w półfinałach, tzw. Final Four (zwycięzcy grup "na krzyż" z drużynami, które zajęły drugie miejsca). Zwycięzcy półfinałów zagrali w finale, a pokonani o brązowy medal.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz